Dünyada Fotoğrafcıyım diye soluk alıp veren çok az insan vardır ki , Fotoğrafın cenneti olan Hindistan'da bulunmak   ve buraları  fotoğraflamak  istemesin...

Ben kendimi bu konuda sonsuz şanslı hissetmeme karşın neden mutlu değilim ?

Neden  bu renklerin , çelişkilerin , akıl almaz insan manzaralarının  tam ortasında yaşarken kendi kendime sorun çıkarıyorum ?

Sisleri ile isim yapmış bu şehirde , neden sokaklarda kendimi kendi ülkemdeki gibi güvensiz hissedip , korkulara kapılıp , saklanacak yer arama zorundaymışım hissine kapılıyorum ?

Çünkü -yada acaba- , Allah'ın belası teknolojinin nimetinden yararlanıp , ülkemde olan bitenden haberdar oluyorum diye mi oluyor tüm bunlar ?
Haberdar olmakla iş bitse sorun yok ,
o haberler benim de derdim oluyor burada ve
soluk alıp verdiğim bu coğrafyada ülkemin sisler içine doğru çekildiğini ve orada boğazlanacağını düşünerek kendimi neden tadsız hissediyorum ?
Soruların sonu gelmeyecek ama , yanıtın tek olduğunu biliyorum ;
"Ben" demeyi asla beceremeyen , hep "Biz" diye cümle kuran bir nesilden gelme gafletinde bulunuyorum...
"Biz" diye söze başlamayı yaşama saygı kabul eden kuşağın bu günlerde mutlu olmasının olanaksız olduğunu bildiğimden , buralarda aldığım hava ciğerlerimi tıkıyor , nefesimi beynime iletip , sağlıklı düşünmemi engelliyor...
Yapabildiğim tek şey ; şimdilik sadece buradan ses vermeye çalışabilmek...

Renklerin ,
Halkların ,
Dinlerin ,
Kültürlerin ,
Dillerin ,
ve
Uçurumlararın ülkesindeyim ...
oysa ,
Ülkem ;
renksizleşiyor,
halkları ayrışıyor,
dinleri ellerde oyuncak,
kültür (mü),
o ne demek ?
Dilleri ,
Dilleri tutulmuş ,
seyrediyor Uçurumunu  ...

Nasıl Fotoğraf yayınlayayım sizce buradan ?

New Delhi , Gurgaon(Haryana) ...