O sözcüğe hiç sevimli bakamazdım,kaçardım ama bilirdim bir gün onun içeriğine esir düşeceğimi.Bilirdim , bana akıl hocamın "uzağında dur" dediğinin tam ortasında kalacağımı. Çünkü , yaşama bakarken hiç tek yönden bakamamıştım . Daha doğrusu bakmamam gerektiğini öğretmişlerdi bana.
Ne yöne kayarsa bakışım , o korktuğum sözcüğü görüyordum ve kaçıyordum durmadan onun kucağına doğru.
Biliyor da,bilmiyor gibi yaşayıp kendime çalım atıyor,hayatıma ihanet ediyordum.Gözlerim gri bakıyor,renkleri süzemiyordum.Sanki benden kaçan hayatıma ihanetimi biliyor da , bilmezden gelen aptalın tekini oynuyordum kendi zavallı ve ışıksız sahnemde.
O bendim , biliyordum ve koşuyordum benim çizgimin dışına doğru .
Sonu benim karanlığımda bitecek yarı aydınlık günlerimi tüketirken , tatlı yaşama yalan yanlış gülümsemeyle bakıyordum ...
Komik(mi?) ;
Şimdi , o yaşam bana uzaktan bakıyor.
(*) "Salağın Son Sözü"
Yazan ; Slavodan Bradonstavic
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder