Eskiden kaçardım evden , uğramazdım sokağımıza bile . Akşamın karanlığına değin dolanır , Babamın eve gelme saatine yakın (elbette korkudan) istemeye istemeye sessizce süzülürdüm eve .
Nedenini bugün bile çözemediğim bir kaçıp , iz kaybettirme duygusu ağırlığını koyardı bu özel günde bana .
Her dönemimde beni hiçbir zaman bırakmadı bu duygu , daha doğrusu düşmedi yakamdan . Belki ben istemedim bu halin değişmesini , belki teslim oldum sessizce .
Yine aynısı oldu bugün !
Yine sokaklarda , orada burada sürttüm Annemim değimi ile...
Hava pusluydu galiba,
güneş sırtımda sıcak elini gezdirdi her çatı altından çıktığımda .
Gölge , sevgilim olup saçlarını dolandırdı yüzümde .
Kimseyle yüzyüze gelmeden ve gözlerimi kimsenin rengine kaptırmadan dolanmışım saatler boyu.
Hatırımda kimsenin yüzü yok bugün için .
Hem kim varki bu şehirde omzuma dokunup da;
Dalmışsın , hayırdır ? diyecek.
Belki de iyiki yok kimse ,
zira kaçmama gerek kalmadan özgürce dolandım sokaklarında şehrin bugün .
Bilmem , aklıma geldi işte ;
Türkiye ' sinin
Uşak şehrinde ,
sabahın 04' ünde
ve
Şubat'ın Onikisinde doğmamış olsaydım eğer ,
hiç önemi -bana göre tabii- yoktu yazdıklarımın ve (bugün) çekip de buraya yapıştırdığım Fotoğrafın ...
12022011 ... Gurgaon / Haryana
12022011 ... Gurgaon / Haryana
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder